چرخيدن در فضاي مجازي

عجيب روزهايي شد اين آخر سال. فکر کنم برنامه همه مردم به هم ريخته و هيچ کس درست نمي داند بايد چه کار کند. حتي بي برنامه ها هم گيج شده اند. من هم گيج شده ام. اما اين زياد مهم نيست.

اگر بگويم «الان يک ظهر ملايم و کمي گرم و با يک هواي بهاري است» اين حرف اصلا به دلم نمي نشيند. نمي دانم چرا. شايد به خاطر خبرهاي مرگ و مير به خاطر ويروس کرونا باشد. شايد هم اينکه يک مرتبه يک ماه آخر سال از برنامه زندگي من حذف شد. کلا بريدم از جامعه، از مدرسه، از بيرون، از کار. براي همين برايم زياد مهم نيست «الان يک روز نيمه گرم بهاري است». برايم ديگر چيز زيادي مهم نيست.

من قبلا درباره سرطان زياد نوشته ام. به خاطر اينکه دو سه سال قبل يک کمي با اين بيماري سر و کار داشتم. ولي حالا کرونا آمده و مردم که اکثر با بيماري هاي لاعلاج سر و کار ندارند، خيلي ترسيده اند، يا شايد هم وانمود مي کنند. ولي اگر شما از نزديکي سرطان هم رد شده باشيد مي دانيد کرونا هيچي نيست. هم در ابتلا شانس گريز داريد، هم درصد مرگ و ميرش پايين است، هم حتي مرگش ساده تر است. سرطان اين ويژگي ها را ندارد. اگر هم خداي نکرده کار به جايي رسيد که بايد آدم را بکشد (که اميدوارم از ته قلب کار هيچ انساني به آنجا نرسد) مثل آدمي که زير چرخ هاي تريلي گير افتاده باشد همينطور با خودش مي کشد و مي برد، تا زجر کش کند. يعني چند سالي گرفتار مي کند. کرونا در کل بيماري آبرومندي است. بعد از يک ماه اکثرا نجات پيدا مي کنند(98 درصد) و تعداد کمي از دنيا مي روند. که اين مرگ ها هم بي نهايت تلخ است.

ديگر بايد همت کنم از جايم کنده بشوم و بروم بيروم زير اين آفتاب. هيچ وقت از آفتاب خوشم نيامد براي بيرون رفتن. يک جور بي حيايي در آفتاب ظهر مي بينم. عشق من بيرون رفتن در هواي ابريست. ولي حالا بايد در آفتاب تند بيرون بروم. اما در خانه ماندن هم بي فايده است. بايد بروم براي امروز فکر غذايي باشم. تلفن کردم غذا فروشي که قبولش دارم گوشي اش خاموش بود. مغازه هاي خيابان کناري هم سه روز است بسته اند.