کشتيبان را سياستي ديگر بايد

همانطور که در پست قبل نوشتم بعد از شهادت سردار سليماني، الان مهمترين دغدغه آقاي اي نفوذ منطقه اي ايران است. اين بزرگترين سرمايه نظام اسلامي است. قبلا هم در جنگ سوريه و عراق، بارها ايشان استدلال کرده بود: اگر در سوريه نجنگيم بايد در تهران بجنگيم. چيزي که هست الان آقاي اي سردار و فرمانده سپاه خود در منطقه را از دست داده و اين شديدا باعث نگراني او و حاميان جمهوري اسلامي شده است. 

در خطبه امروز هم، البته سعي کرد از نقش فردي قاسم سليماني تا حدودي بکاهد و بر نقش معنوي و مکتبي او تاکيد کند؛ آنجا که گفت نبايد فراموش کنيم که شهيد سليماني و ابو مهدي نه افراد و شخصيت هاي نظامي بلکه مکتب هاي فکري هستند (نقل به مضمون). تمام خطبه دوم را هم تقريبا به زبان عربي بيان کرد زيرا مي داند فقدان سليماني، به شدت بر افکار عمومي جهان عرب، دوستان و دشمنان، ايران تاثيرگار است و خواست پيام اقتدار و وحدت را به آنها ارسال کند. 

در کل خطبه هاي امروز آقاي اي، نسبت به دفعات قبل از اقتدار کافي برخوردار نبود. به نظر مي رسد نظام وارد يک بحران عميق شده که هر لحظه بر آن افزوده ميشود. در يک فرايند 15 ساله دشمنان جمهوري اسلامي توانستند نظام را به يک مسير بسيار سخت و تقريبا غير قابل عبور هدايت کنند. تحميل انواع جنگ هاي منطقه اي و نيابتي، تحريم اقتصادي، قطع روابط با همسايگان، همين ترور شخصيتي مانند سردار سليماني، به مرور دارد آثار خود را نشان مي دهد. از دست رفتن شخصيتي مثل هاشمي، شکست اصلاحات سياسي و همچنين سالخوردگي آقاي اي از عوامل تشديد کننده بحران موجود است.

نتيجه اين فشارها خود را در معيشت مردم و اقتصاد درهم شکسته ايران نشان داده است. محاصره هر لحظه شديدتر کشورهاي غربي و هارتر شدن اسراييل عليه اين نظام و سياست ذاتا خصمانه همسايگان ثروتمند عرب مانند عربستان و امارات، کار را براي ايران سخت تر کرده است. 

در اين ميان نيتي فزاينده گروه هاي اجتماعي به خيابان کشيده شده. در سياست چيزي قابل پيش بيني نيست ولي بعيد به نظر مي رسد جمهوري اسلامي بتواند به همين شکل و سياست فعلي از اين گرداب جان سالم به در برد. کشتيبان را سياستي ديگر بايد. تحول نياز امروز جامعه ايران است و آقاي اي بايد تصميم بگيرد قبل از آنگه به نظام به نقطه بي بازگشت برسد. هر چند شايد اکنون به آن رسيده باشد.