درود بر ملت ويروس پرور ايران
الان اين تن ميگويد برنخيز که خود را از اين خانه بيرون نيفکن. اين است که الان مدتي است پابند اين خانه شده ام. ويروس کرونا بهانه است. تنبلي هميشه دنبال يک بهانه مي گردد حالا اسمش شده کرونا. من که تا دو هفته قبل مثل شير هر روز اين چهل پنجاه کيلومتر راه را در اتوبوس فراضه ها مي رفتم و ميامدم، حالا اينجا افتاده ام. البته نبايد نقش کرونا را هم کمرنگ کرد. به هر حال ترسي است که در جان افتاده قبل از آنکه خودش به تن بيافتد.
از اتفاقات خانه دوازده واحدي هم. مطلقا هيچ. دوران پر ماجرايي داشتيم تا چهار پنج ماه قبل که همه آن ماجراها تمام شد. ديگر نه ي ميشود، نه دعوا، نه موسيقي با صداي بلند، نه هيچ اتفاق تازه اي. زن پاييني هم بالاخره من داستانش را نفهميدم چي شد. زنه يک شوهر جوان خوش تيپي داشت که کارگري مي کرد. من حاضرم قسم بخورم همين زن، زن آن جوانک بود. تا شهريور امسال هم آن مرد آنجا بود. با هم بودند. بعد يک شب ميانه هاي شهريور آن مرد جوان را ديدم در لباس سياه و صورتي عبوس و تمام. او رفت. به همين سادگي در لباس سياه، چراغ اول غروبي، از ميان بلوک ها با صورتي عبوس راهش را گرفت و رفت.اما آخر مگر ميشود؟ زن ماند. همان زن. همان خودش. من حاضرم قسم بخورم اين همان است. تازه فقط اين هم نيست. سر همين ماجراي کولرهايشان که زير کولر من است يکي دو بار مرده آمد با من حرف زد. ما با هم کولرها را جا به جا کرديم،حرف زديم، اسمش را مي دانم. گفت:
- شب ها کولر شما چکه مي کند و من و زنم نمي توانيم بخوابيم.
گفتم کولرها، براي اينکه آنها هنوز سر جايشان هستند .ولي مرد نيست و زن هستو بعد.يک مرد ديگر آمد.همين.
يک جايي ضرري کرده ام که براي من زياد است. سه چهار تومان. براي من زياد است. مفت از دستم پريد و حالا به زمين و زمان فحش مي دهم. توي دلم البته. يعني در واقع به خودم. آدم توي دلش به زمين و زمان فحش بدهد مثل اين است که به خودش فحش داده. ولي خوب پريد از دستم آن پول. لعنت به اين زندگي سگي.
زندگي سگي البته فحش نيست. سبک زندگي بدي است.
راستي.گفتم سگ ياد چيزي افتدم. چند روز قبل که داشتم از جايي رد ميشدم
درباره این سایت